Βαρύνουσας σημασίας δικαστική απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου ανατρέπει τα δεδομένα και δικαιώνει συμβασιούχους που απασχολούνταν στο δημόσιο προ της συνταγματικής αναθεώρησης του Μαΐου 2001, ανοίγοντας ωστόσο μεγάλη προοπτική και για χιλιάδες άλλους που συνήψαν συμβάσεις μετά το χρονικό αυτό όριο.
Kαι τούτο διότι, κατά πληροφορίες, η πλειοψηφία των ανώτατων δικαστών -μένει να δούμε την ακριβή διατύπωση του σκεπτικού- δέχεται, ευθυγραμμιζόμενη απολύτως με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ότι τα δικαστήρια και μετά τη συνταγματική αναθεώρηση εξακολουθούν να έχουν τη δικαιοδοσία να κρίνουν, κατά περίπτωση, εάν κάποιος συμβασιούχος μπορεί να μονιμοποιηθεί ή όχι.
Η «νέα γενιά»
Εγινε ειδική αναφορά στους συμβασιούχους «νέας γενιάς» (μετά το 2001) και εκφράστηκε η άποψη ότι η νομοθετική απαγόρευση μετατροπής των συμβάσεων εργασίας από ορισμένου σε αορίστου χρόνου δεν αφορά και δεν δεσμεύει τα δικαστήρια, αλλά τη νομοθετική λειτουργία. H απόφαση ωστόσο, από τη στιγμή που έθεσε ως προϋπόθεση μονιμοποίησης τη σύναψη συμβάσεων προ του 2001, δεν καλύπτει πολλούς συμβασιούχους -υπολογίζονται σε λίγες εκατοντάδες. Και αυτό, γιατί οι απασχολούμενοι με τέτοιες συμβάσεις, είτε μονιμοποιήθηκαν με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου το 2004 είτε οι συμβάσεις τους έχουν λήξει και άρα έχουν χάσει τις προθεσμίες για να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη (τρίμηνο μετά την παύση της σύμβασης).
Ανοίγει όμως τον δρόμο σε χιλιάδες συμβασιούχους, ακόμη και αν απασχολούνταν μετά το 2001 -περίπου 30.000-, να προσφύγουν στα δικαστήρια και να διεκδικήσουν τη μονιμοποίησή τους, με το επιχείρημα ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Ταυτόχρονια ανοίγει ένα νέο πολιτικό ζήτημα στην κυβέρνηση, η οποία έχει να αντιμετωπίσει τις πιέσεις που ήδη άρχισαν να ασκούνται, ώστε να φέρει νομοθετική ρύθμιση που να αποκαταστήσει και εκείνους που δεν έχουν προσφύγει στα δικαστήρια.
Κύκλοι του υπ. Εσωτερικών πάντως έλεγαν ότι η διοίκηση θα εφαρμόσει «ό,τι λένε τα δικαστήρια», αλλά «πολιτική δικαίωση» δεν πρόκειται να υπάρξει. Eπί της ουσίας, το ανώτατο δικαστήριο χθες, με 26 ψήφους έναντι 19, αναίρεσε την περίφημη απόφαση της Ολομέλειας του Α.Π. του 2007, η οποία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχε ανατρέψει, υπό την προεδρία του Ρ. Κεδίκογλου και έπειτα από τηλεφωνική ψηφοφορία, την προηγούμενη θετική κρίση της Ολομέλειας για τους συμβασιούχους. Σύμφωνα με την απόφαση του 2007, τα δικαστήρια δεν είχαν τη δυνατότητα να αποφαίνονται κατά περίπτωση αν ήταν ψευδεπίγραφες τέτοιες συμβάσεις και αν υπέκρυπταν σχέση αορίστου χρόνου, γεγονός που σημαίνει ότι κάθε ελπίδα δικαίωσης των συμβασιούχων είχε ενταφιαστεί. Για το καθεστώς των συμβασιούχων πριν από το 2001, οι αρεοπαγίτες έκριναν χθες ότι δεν υπάρχει απαγόρευση μονιμοποίησης και τα δικαστήρια μπορούν να κρίνουν σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία (νόμοι 2112/1920, 3239/ 1954 κ. λπ.) εάν συντρέχουν λόγοι και προϋποθέσεις για τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου.
Kαι τούτο διότι, κατά πληροφορίες, η πλειοψηφία των ανώτατων δικαστών -μένει να δούμε την ακριβή διατύπωση του σκεπτικού- δέχεται, ευθυγραμμιζόμενη απολύτως με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ότι τα δικαστήρια και μετά τη συνταγματική αναθεώρηση εξακολουθούν να έχουν τη δικαιοδοσία να κρίνουν, κατά περίπτωση, εάν κάποιος συμβασιούχος μπορεί να μονιμοποιηθεί ή όχι.
Η «νέα γενιά»
Εγινε ειδική αναφορά στους συμβασιούχους «νέας γενιάς» (μετά το 2001) και εκφράστηκε η άποψη ότι η νομοθετική απαγόρευση μετατροπής των συμβάσεων εργασίας από ορισμένου σε αορίστου χρόνου δεν αφορά και δεν δεσμεύει τα δικαστήρια, αλλά τη νομοθετική λειτουργία. H απόφαση ωστόσο, από τη στιγμή που έθεσε ως προϋπόθεση μονιμοποίησης τη σύναψη συμβάσεων προ του 2001, δεν καλύπτει πολλούς συμβασιούχους -υπολογίζονται σε λίγες εκατοντάδες. Και αυτό, γιατί οι απασχολούμενοι με τέτοιες συμβάσεις, είτε μονιμοποιήθηκαν με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου το 2004 είτε οι συμβάσεις τους έχουν λήξει και άρα έχουν χάσει τις προθεσμίες για να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη (τρίμηνο μετά την παύση της σύμβασης).
Ανοίγει όμως τον δρόμο σε χιλιάδες συμβασιούχους, ακόμη και αν απασχολούνταν μετά το 2001 -περίπου 30.000-, να προσφύγουν στα δικαστήρια και να διεκδικήσουν τη μονιμοποίησή τους, με το επιχείρημα ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Ταυτόχρονια ανοίγει ένα νέο πολιτικό ζήτημα στην κυβέρνηση, η οποία έχει να αντιμετωπίσει τις πιέσεις που ήδη άρχισαν να ασκούνται, ώστε να φέρει νομοθετική ρύθμιση που να αποκαταστήσει και εκείνους που δεν έχουν προσφύγει στα δικαστήρια.
Κύκλοι του υπ. Εσωτερικών πάντως έλεγαν ότι η διοίκηση θα εφαρμόσει «ό,τι λένε τα δικαστήρια», αλλά «πολιτική δικαίωση» δεν πρόκειται να υπάρξει. Eπί της ουσίας, το ανώτατο δικαστήριο χθες, με 26 ψήφους έναντι 19, αναίρεσε την περίφημη απόφαση της Ολομέλειας του Α.Π. του 2007, η οποία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχε ανατρέψει, υπό την προεδρία του Ρ. Κεδίκογλου και έπειτα από τηλεφωνική ψηφοφορία, την προηγούμενη θετική κρίση της Ολομέλειας για τους συμβασιούχους. Σύμφωνα με την απόφαση του 2007, τα δικαστήρια δεν είχαν τη δυνατότητα να αποφαίνονται κατά περίπτωση αν ήταν ψευδεπίγραφες τέτοιες συμβάσεις και αν υπέκρυπταν σχέση αορίστου χρόνου, γεγονός που σημαίνει ότι κάθε ελπίδα δικαίωσης των συμβασιούχων είχε ενταφιαστεί. Για το καθεστώς των συμβασιούχων πριν από το 2001, οι αρεοπαγίτες έκριναν χθες ότι δεν υπάρχει απαγόρευση μονιμοποίησης και τα δικαστήρια μπορούν να κρίνουν σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία (νόμοι 2112/1920, 3239/ 1954 κ. λπ.) εάν συντρέχουν λόγοι και προϋποθέσεις για τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου.
Πηγή : www.kathimerini.gr
